Als ouder kan het ontzettend beangstigend zijn om te vermoeden dat je kind een eetstoornis heeft. Twijfels en vragen als “Zie ik dit goed?” of “Hoe bespreek ik dit?” zijn heel normaal. In deze blog help ik je de eerste stappen te zetten: hoe herken je een eetstoornis, hoe voer je een gesprek en wanneer zoek je best hulp?
Een eetstoornis herkennen
In mijn blog Hoe herken ik een eetstoornis? ga ik hier dieper op in, dus neem daar zeker een kijkje. Het is belangrijk om de signalen tijdig op te merken, zodat je een eerste stap kunt zetten richting hulp.
Hoe praat ik hierover met mijn kind?
Het gesprek aangaan over een eetstoornis kan moeilijk zijn. Je wilt helpen, maar je bent misschien bang dat je kind defensief zal reageren of dat het gesprek de situatie verslechtert. Daarom help ik je graag met enkele tips om een open gesprek aan te gaan:
Afspraken: Voordat je het gesprek opent, kan je duidelijk maken dat het niet je intentie is om in discussie te treden of te oordelen. Stel samen regels op, zoals bijvoorbeeld: “We luisteren, we oordelen niet, en we nemen pauzes als het te veel wordt.”
Praat vanuit jezelf: Begin met “Ik merk dat…” of “Ik maak me zorgen…” Vermijd beschuldigingen, dit zorgt ervoor dat je kind zich zal afsluiten. Het is niet meer dan normaal dat je met frustraties zit en wel eens denkt “Je maakt het ons allemaal lastig” of “Waarom doe je zo koppig?” Toch verwoord je dit best op een andere manier.
Ga niet in discussie: Het is belangrijk dat je kind voelt dat hij of zij kan praten zonder oordeel. Probeer niet te discussiëren, want dit win je niet. Zodra je in discussie gaat, voer je eigenlijk geen gesprek meer met je kind, maar met de eetstoornis die zijn of haar gedachten beheerst.
Gebruik open vragen: Stel vragen zoals: “Wat betekent 'gezond zijn' voor jou?”, “Wat denk je dat op dit moment zou helpen om je beter te voelen?” of “Wat gaat er door je heen als je aan eten denkt?” Vermijd gesloten vragen die alleen een ja/nee-antwoord opleveren.
Benoem je eigen emoties: Het is oké om je eigen gevoelens te benoemen, zolang je dat op een rustige manier doet. Dit kan de drempel verlagen voor je kind om ook zijn of haar gevoelens te delen.
Focus op jouw zuivere intenties: Maak duidelijk dat je er bent om te helpen, niet om te oordelen of berispen. Dit kan bijvoorbeeld door te zeggen: “Ik maak me zorgen omdat ik om je geef” of “Ik wil je helpen, maar weet niet precies hoe”.
Wanneer moet je hulp zoeken?
Mijn advies is: hoe eerder, hoe beter. Hoe langer een eetstoornis aanhoudt, hoe meer grip deze krijgt. Als je kind het probleem ontkent of ontwijkt, kun je een laagdrempelige oplossing voorstellen zoals: “Laten we samen eens naar een diëtiste gaan, gewoon informatief en om te kijken hoe je gezond kan blijven eten.”
In mijn praktijk ga ik in gesprek met je kind, zoeken we samen naar de oorzaak achter de eetstoornis en proberen we gedachtepatronen om te buigen.
Het inschakelen van professionele hulp is een belangrijke stap. Hier vind je meer info over hoe ik kan helpen. Zit je met twijfels, bezorgdheden of vragen? Neem dan gerust contact met me op. Samen staan we sterk en kunnen we de juiste stappen zetten.
Liefs, Inge
Comments